Przygotowując się do mrozów w 1986 roku przyjęto wariant „trudnej zimy”. Gromadzenie zapasów węgla, paliw i soli rozpoczęto już kilka miesięcy wcześniej. Wszystko po to, aby uniknąć paraliżu, który co rok zaskakiwał służby i władze PRL.

Wariant trudnej zimy

Wymieniono więc o 40 kilometrów więcej rur sieci cieplnej niż przed rokiem. Gromadzono zapasy paliw. O 6 procent powiększono zapasy węgla w elektrociepłowniach. Ocieplano budynki, łatano dachy i instalacje centralnego ogrzewania.  – Tegoroczna zima będzie dla nas zdecydowanie mniej uciążliwa niż poprzednia – zapewniali przedstawiciele Państwowej Dyspozycji Mocy i Ministerstwa Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej.

Chronicznie letnie kaloryfery

Jednak i tym razem zima miała wszystkich zaskoczyć, bowiem przełom roku 1986 i 1987 zasłużył na określenie „zimy stulecia”. Styczeń 1987 roku okazał się jednym z najzimniejszych miesięcy w historii polskiej meteorologii. W wielu miejscach wystąpiły temperatury przekraczające minus 30 stopni Celsjusza. Także śnieg nie zawiódł, głównie dzieci. W Bielsku Białej poziom pokrywy śnieżnej sięgnął najwyżej – 87 centymetrów.

Dziennikarz i satyryk Michał Ogórek wspomina, że największą bolączkę dotykającą PRL w czasie zimy. – Chronicznie letnie kaloryfery to główny horror tamtych czasów – mówi. Zdarzały się przerwy w dostawach prądu. – Ale na to ludzie byli przygotowani. Każdy miał pod ręką świeczki. Wykształciła się samoobrona społeczna – dodał.

Histeria z powodu śniegu

Ogórek pamięta, że co roku władze zapewniały, że tym razem zima nie zaskoczy i co roku było tak samo. – Ludzie wpadali w histerię z powodu padającego śniegu – opowiada. Wspomina, że zdarzało się nawet, że władze podawały komunikaty przez radio, aby nie wychodzić z domu, co skutecznie podsycało społeczne rozedrganie. A to upewniać miało wszystkich, że w takiej trudnej sytuacji nic się już nie dało zrobić.

Ale zanim kataklizm sparaliżował ludową ojczyznę optymistyczne nastroje nie opuszczały władz i jej organów niższego szczebla. W listopadzie Inspekcje Robotniczo–Chłopskie ruszyły w Polskę kontrolować zakłady gospodarki komunalnej.

Uwagi krytyczne były

Nieprawidłowości nie stwierdzono, ale uwagi krytyczne są... Inspekcje Robotniczo–Chłopskie w okresie PRL kontrolowały stan przygotowań zakładów gospodarki komunalnej do zimy. Inspekcję przeprowadzono m.in. w gdańskim Przedsiębiorstwie Robót Sanitarno–Porządkowych.

Kontrolerzy na placu zastali hałdy piachu i chlorku sodu. Zapewniano nawet, że zgromadzona ilość przekracza zapotrzebowanie. Pługi gotowe były do pracy. W każdym samochodzie zamontowano radiotelefon, aby zapewnić łączność pomiędzy wozami a dyspozytorem akcji „Zima". Ostatecznie nieprawidłowości nie stwierdzono. Ale uwagi krytyczne były. Dostało się dyrekcji za złe warunki socjalne i przeciągającą się sześć lat budowę nowego budynku, w którym miała mieścić się administracja i pokoje dla pracowników.

Chlorek sodu niezastąpiony

W Szczecinie naukowcy i przedstawiciele władz starali się odpowiedzieć na pytanie czy jest alternatywa dla soli hojnie sypanej na drogi i chodniki czasem wprost na nieodśnieżone hałdy piętrzące się pod nogami przechodniów. Alarmowano, że niszczy to rośliny, samochody i buty. Jednak po kilkugodzinnej debacie stwierdzono, że chlorek sodu to środek niezastąpiony.