Przez 10 tygodni, w niedzielne wieczory, TVP2 prezentować będzie poruszające historie psów ze schronisk, które znajdą swą przystań i miłość w domach ambasadorów kampanii na rzecz odpowiedzialnej adopcji bezdomnych zwierząt, znanych z zamiłowania do czworonogów i ogromnego zaangażowania w poprawę ich losu. Każdy z nich zaadoptuje na stałe przebywającego w schronisku psa.

---

Dla czytelników tvp.info mamy niespodziankę: już dziś możecie zobaczyć pierwszy odcinek programu „Przygarnij mnie”

---

Swój udział w programie zapowiedzieli: Agnieszka Włodarczyk, aktorka, laureatka nagrody TOP for DOG 2014 w kategorii Osobowość Roku, chętnie wspierająca wszelkie kampanie pomocy dla zwierząt, Marcelina Zawadzka, Miss Polski 2011, zaangażowana w akcje charytatywne wspierające schroniska dla zwierząt, Leszek Stanek, aktor i choreograf, prywatnie działacz Fundacji Pegasus ratującej życie koni, aktorzy – miłośnicy zwierząt: Małgorzata Ostrowska-Królikowska („Klan"), Rafał Mroczek („M jak Miłość") i Dawid Zawadzki („O mnie się nie martw", „Czas Honoru") oraz dziennikarz Kamil Nosel (Radio ZET).

ROZMOWA Z MICHAŁEM OLSZAŃSKIM

Jesteś jednym z jurorów w programie „Przygarnij mnie”. Jaka jest wasza rola? Co oceniacie?

To trochę umowna konwencja. Jurorzy są po to, żeby oceniać zadania wykonywane przez parę – gwiazda i jej pies na zorganizowanym w studiu torze przeszkód. Za nami jest już kilka nagranych odcinków. Razem z Olą Frycz i Sylwkiem Wardęgą obserwujemy to, co się dzieje w tych zabawach. Każda z konkurencji jest moderowana przez Kasię Bargiełowską, znakomitą trenerkę i specjalistkę od terapii zachowania zwierząt. To ona pokazuje, co i jak należy wykonać. Zadania takie jak przejście przez tunel, slalom, huśtawkę, są proste. Psy się przy tym nie męczą, tylko świetnie bawią, a zadania mają na celu pokazanie relacji psa z jego nowym właścicielem. Z moich obserwacji wynika, że większość z nich robi to z radością, choć są też i takie jak psy, które zaadoptowała Małgosia Ostrowska-Królikowska, czy Agnieszka Włodarczyk, które są wycofane i nie za bardzo przepadają za takimi zabawami. My, jako jury jesteśmy nastawieni na, jak już wspomniałem, obserwowanie zachowań, które z czasem zdobywają nasze serca. To jest w ogóle, jeśli to można nazwać ocenianiem, ocenianie przez serce, emocje, a nie głową.

Warto chyba zaznaczyć, że te zabawy to trening, a nie tresura, bo tak może się to komuś od razu skojarzyć…

Właśnie tak, trening polega na tym, że pies się czegoś uczy, sprawia mu to frajdę. Proste techniki, które sprawiają, że wyrasta na gwiazdę numer jeden.

Od razu zgodziłeś się na to, aby wziąć udział w tym programie?

Gdy dostałem po raz pierwszy propozycję i usłyszałem, że osoby w nim występujące mają brać psy na tymczasową adopcję, powiedziałem, że nie ma mowy i nie będę brał w tym udziału, ale gdy okazało się, że to będzie adopcja docelowa, to chętnie się na to zgodziłem. Po nagraniach, w których brałem udział do tej pory, widzę, że ci, którzy uczestniczą w programie nie uprawiają żadnego lansu i nie ocieplają w ten sposób swojego wizerunku, ale naprawdę chcą mieć czworonożnego przyjaciela i świadomie się na to zgodzili.

Co może być według ciebie siłą tego programu?

Moim zdaniem ten program ma ogromny edukacyjny potencjał. Pokazuje, że pies to nasz przyjaciel, ale nie czworonożny człowiek. A często właściciele mają z tym problem. Psy są karmione resztkami ze stołu, są rozpieszczane, otyłe. Ten program ma przywracać proporcje, mówić, jakim pies jest zwierzęciem, jakie ma potrzeby między innymi w kontakcie z człowiekiem. Ma pokazywać również, że można mieć świetnego psa ze schroniska, a nie z rasowej hodowli. Okazuje się, że mamy w Polsce ogromną nadprodukcję psów rasowych. Chodzi, więc o to, aby ci, którzy zdecydowali się na to, aby mieć psa poszli do schroniska i tam znaleźli swojego czworonożnego przyjaciela. Bohaterowie programu pokazują, że te psy są piękne, wdzięczne, świetnie funkcjonują. Warto więc przesunąć akcent na te bezdomne psy. Fajne jest także to, że zwycięzca każdego odcinka może przekazać tonę karmy wybranemu przez siebie schronisku.

Ty sam masz doświadczenia z psami ze schroniska?

Tak. Mam w tej chwili trzy psy, bo czwarty, czyli Wiktoria pożegnała się z nami dwa tygodnie temu. Zeszła ze starości, ale na szczęście nie cierpiała. Po prostu spokojnie sobie zasnęła. Dwa psy mamy ze schroniska w Celestynowie, jeden się przybłąkał. Mamy również dwa przygarnięte koty. Jaromir, to prześmieszny, lekko jamnikowaty, bardzo towarzyski psiak. To on nawiązał ze mną fajną relację. Drugi, czyli Lufa, czarna suka, jest towarzyszką mojej żony Magdy, mnie się boi, co może być związane z jakąś traumą, którą przeszła. Jaromir trafił do mnie po programie „Pytanie na śniadanie”. Mieliśmy w nim taki cykl, gdzie zachęcaliśmy do adopcji psów. Iza, która przyjechała z Jaromirem do studia, od razu wyczuła, że między nami jest jakaś chemia. Po programie zadzwoniła i powiedziała, że Jaromir nie może dojść do siebie po tym spotkaniu i kilka dni później był już w naszym domu.

Jaki on jest?

Momentami bardzo szalony, zwłaszcza wtedy gdy towarzyszy mu Lufa. Muszę na nich uważać, gdy otwieram bramę, bo razem uwielbiają za nią wybiegać i jak im się to uda, to zaczyna się zabawa w szukanie i łapanie ich przez 3-4 godziny, a że mieszkamy przy ruchliwej ulicy nie jest to zbyt bezpieczne.

Powiedziałeś, że w programie chcecie zwrócić uwagę na to, że warto adoptować psy ze schronisk. Nie boisz się, że po tym, co powiedziałeś na temat rasowych hodowli, ich właściciele podniosą larum?

Ja nawet bym chciał, żeby się wywiązała dyskusja na ten temat, bo prawda jest taka, że jest niesamowite lobby w tym temacie, a rasowe psy są produkowane na siłę. Warto się zastanowić nad tym, czy to ma sens.

A co twoim zdaniem jest ważne w podjęciu decyzji o adopcji psa w ogóle?

Ta decyzja musi być bardzo dobrze przemyślana. Jeśli ktoś decyduje się na ten krok, to musi wiedzieć, że wiąże się to ze zmianą sposobu funkcjonowania, na co dzień, że takiemu psu zwłaszcza na początku trzeba poświęcić sporo czasu, żeby ta relacja była fajna, ciepła. To rodzaj pewnego kontraktu, który się zawiera. Ale jest też druga strona medalu, bo nie wraca się do pustego domu, tylko do domu, w którym czeka czworonożny przyjaciel.

Który z psów w programie najbardziej cię zaskoczył?

Myślę, że każdy z nich jest na swój sposób uroczy. Wader, którego zaadoptował Leszek Stanek, nie ma górnej wargi i wygląda, jakby cały czas się uśmiechał, a pies Rafała Mroczka – Lizak zachowuje się cały czas, jakby miał psie ADHD, liże po twarzy i stąd jego imię. Nikt nie dałby złamanego grosza, że będzie sobie świetnie radził podczas treningowych konkurencji, a już dwa razy był zwycięzcą. Najmądrzejszy i najpiękniejszy, moim zdaniem, jest pies aktora Dawida Zawadzkiego – owczarek niemiecki, czyli Brego.