Przyszła gwiazda polskiej estrady narodziła się w Srebrnej Górze niedaleko Żnina jako najstarsza z rodzeństwa, ale wychowywała się w Gdańsku-Oliwie. W domu się nie przelewało, co widać było gołym okiem. – Nie skarżyła się na biedę, ale kiedy weszło się do Jarockich, od razu było widać, że jest biednie – wspomina Małgorzata Łukaszewska, jej koleżanka z lat młodości.

Ojciec Ireny był szewcem ortopedycznym w szpitalu wojewódzkim, a w domu naprawiał buty sąsiadom i znajomym. Niestety nadużywał alkoholu, co potwierdza młodszy brat Henryk. – Była bieda, a tatuś trochę popijał – przyznaje, dodając jednak że „byli religijną rodziną, a katedra oliwska odegrała ważną rolę w życiu Ireny”. Faktycznie to tam stawiała pierwsze artystyczne kroki, śpiewając w chórze oraz grając w teatrze amatorskim.

Matka szyła, ojciec robił buty

Matka Jarockiej, choć często chorowała, była niezwykle zdolna, a córka była do niej bardzo podobna. – Mama marzyła, żeby Irenka była piosenkarką, żeby dawała ludziom radość swoim śpiewem – podkreśla Henryk Jarocki. Muzykę miała zresztą we krwi, bo cała rodzina była rozśpiewana. Rodzice popierali jej artystyczne wybory, o czym świadczy fakt, że matka szyła jej całą garderobę, a ojciec robił buty.

Tym samym nastoletnia Irena po skończeniu liceum ogólnokształcącego, trafiła do Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej do klasy śpiewu. Później kształciła się również w Studiu Piosenki Polskiego Radia i Telewizji w Gdańsku, gdzie w 1965 roku poznała przyszłego męża, kompozytora Mariana Zacharewicza. – Od razu wpadła mi w oko, była niepozorną szarą myszką, ale piękną i wrażliwą. Zakochałem się – wspomina w książce Marioli Pryzwan.

Od nieśmiałości po status gwiazdy

Tę niepozorność potwierdza Łukaszewska, która wręcz uważa, że Jarocka, jako młoda dziewczyna, bała się chłopaków, uciekała od nich. – Oni za nią ganiali, ale ona nie chciała z żadnym rozmawiać. Wstydziła się, więc kto mógł przypuszczać, że stanie się taką gwiazdą? – wspomina jej koleżanka z młodości.

Droga do sławy piosenkarki wiodła przez gdańskie kluby studenckie Rudy Kot i Żak, gdzie marzyła jej się własna piosenka do wylansowania w radiu. W 1966 roku spróbowała swoich sił na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie zaśpiewała „Piosenkę o piosence francuskiej”. Na swój wielki przebój musiała poczekać jeszcze dwa lata, gdy cała Polska usłyszała w jej wykonaniu kompozycję Seweryna Krajewskiego „Gondolierzy znad Wisły”. – I zaczęła się wielka kariera Ireny – podkreśla Zacharewicz.

Sukces przekuty w wyjazd do Paryża

Zaczęło się tym samym spełniać wielkie marzenie jej matki, gdyż pani Wandzie zależało na tym, aby córka wyszła z biedy i osiągnęła sukces podobny do Anny German. Wraz z pierwszym przebojem ujawniła się też ogromna wrażliwość artystki, która nie zawsze i nie dla wszystkich okazała się być zaletą. – Z perspektywy czasu dochodzę do wniosku, że ona się do tej branży absolutnie nie nadawała – stwierdza jej pierwszy mąż, który zdaniem wielu stworzył Jarocką jako piosenkarkę. Chodzi mu o jej kruchą psychikę.

Po wykonaniu „Gondolierów” także na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, artystka zdecydowała się na wyjazd na stypendium do Paryża. Początkowo pobyt miał trwać cztery miesiące, ale przedłużył się do czterech lat. – Postanowiłyśmy razem powalczyć o wielką karierę. Chodziłyśmy na przesłuchania, pożyczałyśmy sobie ubrania, robiłyśmy zdjęcia – wspomina ten czas piosenkarka Helena Majdaniec. Dodaje, że Irena „już wtedy lubiła modę i wiedziała, że jest atrakcyjna, ale była zbyt delikatna i do tego często chorowała”.

Powrót do Polski i status megagwiazdy

Co prawda Jarocka uczęszczała tam na zajęcia wokalne do elitarnej grupy przy paryskiej Olimpii, występowała też w kabaretach Rasputin i Carewicz oraz nagrywała dla francuskich rozgłośni i telewizji, wydając dwa single w wytwórni Philips, to jej to nie cieszyło. – Moim zdaniem miała depresję, w którą skutecznie wciągał ją jej francuski narzeczony. Zmusiłam ją do wyjazdu do Polski po nieudanej próbie samobójczej – zwierza się Majdaniec.

Wróciła pod koniec 1972 roku, zawierając związek małżeński z Zacharewiczem. To dzięki niemu zyskała w kraju status megagwiazdy, a także wydała pierwszą płytę, na której znalazła się piosenka, o jakże znamiennym tytule „Wymyśliłem Cię”, za którą zebrała liczne nagrody. – Chroniłem ją, walczyłem o przeboje, a sam napisałem dla niej 11 piosenek – podkreśla były mąż i jednocześnie ówczesny menadżer.

Rozstanie z mężem i wypadek samochodowy

To był najlepszy okres w jej karierze. Piosenkarka nie schodziła z okładek pism i ze sceny. Mąż menadżer narzucił jej jednak tempo, którego jako wrażliwa kobieta nie wytrzymywała i powiedziała sobie dość. To było widać gołym okiem w ich domu, a także odbiło się na relacjach małżeńskich. – Zrobiło mi się smutno, bo to mieszkanie było obrazem ich małżeństwa, w którym istniała tylko praca – zauważa Andrzej Szczepański, działacz kultury Wybrzeża. – Nie miała życia prywatnego, tylko praca. Rodzina uważała, że Marian przemęcza ją i zanadto forsuje – dodaje Jerzy Rajczyk, wokalista i kompozytor.

– Mnie się wydawało, że liczy się przede wszystkim kariera, że najważniejsze są ambicje Irenki – broni się po latach Zacharewicz. Zwyciężyło życie i małżonkowie rozstali się. Na dodatek jeszcze uległa poważnemu wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego ciężko ranna trafiła do szpitala. To wówczas zrodziło się uczucie do informatyka Michała Sobolewskiego, jej późniejszego męża, który opiekował się ją w trakcie leczenia i rehabilitacji.

Tylko dwie: Anna Jantar i ona

– Przy Michale złapała oddech, dystans, miała więcej czasu. Skończyła się mordercza praca. Wiem, że bardzo chciała mieć dziecko, a Michał nie powiedział nie – wspomina Szczepański. Przeprowadzka do Warszawy i dalsze występy, w tym także na scenie międzynarodowej m.in. w Kanadzie, USA, Czechosłowacji, Niemczech, Portugalii czy Japonii wcale nie zwiastowały schyłku jej kariery. Co więcej w 1976 roku premierę miał film z jej udziałem pt. „Motylem jestem, czyli romans 40-latka”, a także chyba największy przebój artystki, czyli „Odpływają kawiarenki”.

Zgarnęła dzięki niemu nagrody dla najpopularniejszej piosenkarki. Piosenkarz Bogusław Mec wspominał, że w latach 70. XX wieku były dwie artystki, które brylowały na estradach: Anna Jantar i Irena Jarocka. – Z obiema pracowałem, Ania to był kumpel, z którą mogłem się whisky napić. Natomiast z Irenką trzeba było uważać, żeby nie dać jej winka mocniejszego, bo się przewróci – zauważa. Zresztą sama Jarocka podkreślała, że Jantar towarzyszyła jej przez całą muzyczną karierę, bo ciągle je mylono.

Życie w USA, dbanie o zdrowie

W 1982 roku na świat przyszła długo wyczekiwana, największa nagroda od życia – córka Monika. Związek małżeński z Michałem Sobolewskim zawarła dopiero siedem lat później. W 1990 roku razem z córką wyjechały do Stanów Zjednoczonych, początkowo na dwa lata, ale ostatecznie zostały tam aż 18 lat, głównie ze względu na pracę i karierę męża. Odtąd w kraju była gościem, dając przeważnie koncerty dla Polonii w USA i Kanadzie.

Poza działalnością estradową w latach 90. XX wieku angażowała się też w wydarzenia poświęcone zdrowiu kobiet, współorganizując konferencję „Ciało-dusza-umysł kobiety”. Sama dbała o siebie i innych, zwracając uwagę na sposób odżywiania. „Nie jedz serów pleśniowych, bo są rakotwórcze” – przestrzegała kompozytora Jerzego Ratajczaka. „Nie pije się kawy, bo jest niezdrowa” – powtarzała dziennikarce Marii Szabłowskiej, podsyłając jednocześnie przepisy na wypiek chleba. – Była fanatyczką zdrowego jedzenia i takiego trybu życia – dodaje Szabłowska.

Pomagała innym

Dobrych rad udzielała też w innych dziedzinach życia, chętnie dzieląc się swoimi doświadczeniami. – Nauczyłam się od niej rzeczy bardzo przydatnej kobietom, a zwłaszcza artystkom, czyli malowania paznokci w autobusie – podkreśla piosenkarka Bożena Ditberner-Mikołajska. W dbaniu o wygląd nie miała sobie równych. – Irenka malując swoje olbrzymie oczy, szpilką albo agrafką rozdzielała rzęsy – wspomina piosenkarka Barbara Dunin.

Zawsze znajdowała czas dla innych, niezależnie czy z rodziny czy wiernych fanów, których zdarzało jej się przyjmować w domu. – Cieszyła się ze wszystkiego i wszystkim, gdy działa się komuś krzywda, starała się pomóc, choćby słowem, przytulić – podkreśla brat Henryk. – Wszyscy z ogromną radością wspominali piosenkarkę jako szalenie ciepłego, wrażliwego, dobrego, łagodnego człowieka, takiego nie na dzisiejsze czasy – przyznaje Mariola Pryzwan, autorka książki.

Rocznica śmierci

Tym bardziej smutno, że pięć lat temu zostawiła tych, którzy ją podziwiali i kochali. – Irena była i jest moją życiową inspiracją – zwierzył się drugi mąż artystki. – Pomagała mi się nie załamać, kiedy zachorowałem na raka jelita grubego. Wyszedłem z tego, brakuje mi jej – dodał brat. Sama swoją walkę z chorobą przegrała.

Więcej o Irenie Jarockiej we wspomnieniach tych, którzy ją znali, można przeczytać w książce Marioli Pryzwan – „Wymyśliłem Cię. Irena Jarocka we wspomnieniach”.