Trwa mundialowa euforia. W Polsce nieco przygasła po kompromitacji biało-czerwonych z reprezentacją Senegalu, niemniej zainteresowanie piłkarskimi mistrzostwami świata w Rosji jest wciąż faktem.

Jednak nad Wisłą nie brakuje ludzi deklarujących bojkot mundialu. Nie, tym razem nie chodzi o znane z wrogości wobec obecnie opcji rządzącej osoby publiczne. One bowiem po prostu życzą polskiej drużynie jak najgorszych wyników, ponieważ zakładają, że wywoła to frustrację społeczeństwa skierowaną przeciwko obozowi władzy.

Chodzi natomiast o idące w poprzek politycznych podziałów wyrazy oburzenia, że Polacy interesują się mundialem, który odbywa się w takim strasznym kraju, jakim jest Rosja. Zjawisko to jest widoczne przede wszystkim w serwisach społecznościowych.

Taryfa ulgowa

Skądinąd wybór Rosji jako gospodarza piłkarskich mistrzostw świata od początku budził kontrowersje. Sprawa stała się szczególnie gorąca w roku 2014, gdy Kreml zaangażował się w wydarzenia na Ukrainie.

Od tamtej pory temat bojkotu krąży po świecie. W tym roku, po próbie otrucia byłego rosyjskiego szpiega Siergieja Skripala, część polityków w Wielkiej Brytanii, której jest on obywatelem, rozważała wycofanie z mundialu reprezentacji Anglii, ponieważ podejrzenie dotyczące sprawców tego czynu padło na rosyjskie służby specjalne.

Ostatecznie żadne państwo uczestniczące w piłkarskich mistrzostwach świata na taki krok się nie zdobyło. Choć na przykład Andrzej Duda postanowił nie jechać do Rosji i – jak sam to ujął – dopingować biało-czerwonych przed telewizorem.


WSZYSTKO O MUNDIALU 2018 W SPECJALNYM SERWISIE TVP SPORT! TRANSMISJE Z MECZÓW W TVP


Kreml nie od dziś wśród Polaków – zarówno tych z prawicy, jak i z lewicy – jawi się jako synonim politycznego zła. Reżimowi putinowskiemu obrywa się za różne rzeczy: aneksję Krymu i wsparcie separatystów na wschodzie Ukrainy, prześladowanie autentycznie antysystemowej opozycji i niezależnych mediów, dyskryminację mniejszości seksualnych, finansowanie na Starym Kontynencie sił dążących do rozpadu Unii Europejskiej, mordowanie ludności cywilnej w Syrii.

Niezależnie od tego, na ile te zarzuty znajdują potwierdzenie w rzeczywistości (konfrontacja z Ukrainą z pogwałceniem prawa międzynarodowego), a na ile są podyktowane względami ideologicznymi (pretensje do Kremla o stawianie oporu tęczowemu lobby) czy geopolitycznymi (rywalizacja państw europejskich i USA z Rosją o wpływy w świecie), to nie jest pierwszy przypadek, kiedy w Polsce odzywają się głosy nawołujące do bojkotu wielkiej sportowej imprezy odbywającej się na terenie państwa będącego przedmiotem ostrej krytyki. Tak było w roku 2008 z letnimi igrzyskami olimpijskimi w Pekinie i w 2014 z zimowymi w Soczi.

Chiny i Rosja to generalnie ulubieni chłopcy do bicia rozmaitych obrońców „praw człowieka”. Znamienne jednak, że są też państwa, wobec których stosuje się w tej sprawie taryfę ulgową. Tak jest choćby w przypadku Republiki Południowej Afryki – skądinąd wchodzącej wraz z Chinami i Rosją w skład grupy BRICS (do tego nieformalnego zrzeszenia obok trzech wymienionych państw należą jeszcze Brazylia i Indie).

W roku 2010 w RPA odbył się mundial. I jakoś nie mogę sobie przypomnieć, żeby w Polsce wśród osób chwalących się dziś tu i ówdzie, że nie śledzą z politycznych powodów turnieju w Rosji, były takie, których wtedy oburzał wybór miejsca piłkarskich mistrzostw świata.

A przecież Republika Południowej Afryki od roku 1994 – odkąd zaczął się demontaż apartheidu – przekształca się w państwo rasizmu à rebours. W światowych mediach co i rusz pojawiają się doniesienia o aktach przemocy dokonywanych przez ludność murzyńską na białych mieszkańcach RPA. I nie jest to kwestia wyłącznie przestępczości. Występuje polityczne przyzwolenie na to zjawisko.

Stalinizm milszy od apartheidu

Głoszone przez Nelsona Mandelę slogany zgodnego współistnienia wszystkich grup etnicznych w Republice Południowej Afryce, okazały się pustosłowiem. Górę wziął czarny rewanżyzm. I tak na przykład Julius Malema, polityk znany z nawoływania do eksterminacji białych obywateli RPA, był jeszcze w roku 2010 – a więc kiedy odbywał się tam mundial – prominentnym działaczem będącego u władzy Afrykańskiego Kongresu Narodowego.

Warto też zauważyć, jak zmieniał się stosunek samej Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej do sytuacji politycznej w Republice Południowej Afryki. W czasach apartheidu państwo to było wykluczone z FIFA. Wstąpiło do niej w roku 1992 – kiedy zaczęły się w nim zmiany w założeniu likwidujące segregację rasową.

Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej nie jest bowiem organizacją stojącą ponad polityką. W roku 1946 przyjęła do swojego grona ZSRR. Zbrodnicze państwo, jakim był Związek Sowiecki (zwłaszcza wówczas – w okresie stalinowskim), mogło być zatem członkiem FIFA, a RPA ze względu na apartheid – nie.

Można więc odnieść wrażenie, że Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej uległa ideologizacji, która niczym nowotwór rozkłada cywilizację zachodnią. Po drugiej wojnie światowej ZSRR miał w tym swój znaczący udział. Znalazł na Zachodzie użytecznych idiotów, którzy lansowali w życiu publicznym pogląd, że główną zmorą ludzkości są różne przejawy nacjonalizmu, rasizmu, suprematyzmu, natomiast komunizm nie bacząc na swoje „błędy i wypaczenia” jest szlachetną ideologią ludów Trzeciego Świata zrzucających jarzmo kolonializmu.

Rosja jest spadkobiercą ZSRR. Choć odrzuciła komunizm i od początku bieżącej dekady jest przez zachodnie środowiska lewicowo-liberalne wręcz oskarżana o zwrot ku czarnosecinnemu konserwatyzmowi, to jednak pozycję w międzynarodowych organizacjach sportowych przetarł jej jeszcze Związek Sowiecki. ZSRR jako globalne mocarstwo wzbudzał bowiem na Zachodzie respekt.

Ukraina nie zbojkotowała rosyjskiego mundialu

I obecnie jest podobnie. Weźmy Niemcy. Po aneksji Krymu należały one do czołowych orędowników nałożenia sankcji gospodarczych na Rosję. Jednocześnie nadal współpracują z nią w różnych dziedzinach – choćby w sprawie budowy Nord Stream 2.

Jeszcze bardziej kuriozalna jest kwestia relacji ukraińsko-rosyjskich. Mimo iż Rosja cztery lata temu zajęła część terytorium Ukrainy i wsparła separatystów na wschodzie tego kraju, to pozostaje jej głównym partnerem handlowym. Ukraina nie zbojkotowała też tegorocznego mundialu. Jej reprezentacja uczestniczyła w eliminacjach. W swojej grupie zajęła trzecie miejsce za Islandczykami i Chorwatami, więc awansu nie zdobyła (choć mogła uzyskać nawet w ostatniej kolejce meczów przepustkę do fazy barażowej).

Ale nie ma też żadnych poszlak, które wskazywałyby na to, że celowo przegrała batalię o uczestnictwo w rosyjskim turnieju. Prędzej chyba przeciętnym Ukraińcom marzyło się mundialowe starcie z reprezentacją Rosji, żeby ich piłkarze mieli szansę upokorzyć Sborną na jej boisku, co miałoby niebagatelną wymowę symboliczną.

Biorąc powyższe spostrzeżenia pod uwagę dochodzę do wniosku, że bojkot, choćby i wirtualny, rosyjskiego mundialu to przejaw hipokryzji i podwójnych standardów. Zresztą, czy dziś na Facebooku czy Twitterze, najbardziej aktywni w tej sprawie nie są ci, których piłka nożna po prostu nie interesuje?

– Filip Memches