„Słyszałem, jak młody klecha niefrasobliwie udowadniał, że Pismo Święte wcale nie potępia pederastii i że Sodoma zginęła z zupełnie innych powodów niż ten, który jak dotąd, od 4 czy 5 tysięcy lat, uchodził za przekonywający. Księżulo najwidoczniej nie pamiętał odpowiedniego ustępu z Księgi Rodzaju, nie pamiętał także zakazu z Księgi Kapłańskiej ani słów z Listu św. Pawła na ten temat”.!”

A o kimże to pisze ów cytowany autor ? Na kogo ten donosik, którego dalszy ciąg już przytaczam: „nie pamiętał odpowiedniego ustępu z Księgi Rodzaju, gdzie chmara sodomitów obległa dom Lota, aby zmusić jego gości do znanych praktyk, jako że nie pozwalano na wyjątki w tej dziedzinie”.

I dalej: „nie jestem w stanie określić, ilu telewidzów odniosło wrażenie, że dla dzisiejszego Kościoła grzechy contra naturam są mniej ważne nić grzechy naturalne. Małżeństwa pederastów jeszcze nie uzyskały aprobaty władz cywilnych i kościelnych, ale udało mi się niedawno wyświęcić taką parę rękami księdza z Holandii. Jedna jaskółka nie czyni wiosny, to prawda. Ale mi wcale nie o wiosnę chodzi”.

Ha! I tu go mamy, cóż on wypisuje o braku aprobaty władz cywilnych i kościelnych dla takich małżeństw? Przecież na tym właśnie rzecz polega, że jest nie tylko aprobata, ale nawet aplauz!


Pora więc na wyjaśnienia: cytaty pochodzą z tekstu napisanego w 1978 roku, czterdzieści dwa lata temu!!! Autorem jest André Frossard (1915-1995), wybitny francuski intelektualista i głębokiej wiary katolik, w Polsce znany przede wszystkim ze wspaniałego – pierwszego – wywiadu rzeki z Janem Pawłem II, wydanego w 1983 roku pod tytułem „Nie lękajcie się”, z ingerencjami cenzury, zresztą podobnie jak „36 dowodów na istnienie diabła” (Poznań, 1987).

To z tej niewielkiej książeczki pochodzą przytoczone – niemal profetyczne – cytaty. Zapewne nie wierzyliśmy wtedy w to, co pisze Frossard, bardziej obchodziły nas ocenzurowane zdania o Leninie i gułagach.

André Frossard był wszak synem ważnego francuskiego internacjonalisty, współtwórcy Francuskiej Partii Komunistycznej i tym bardziej – sądziliśmy – wiedział, co pisze. Kto by się zajmował w 1987 roku jakąś Sodomą, mieliśmy przecież co innego na głowie.

Ale André Frossard wiedział, co pisze. W 1968 roku przez Paryż przetaczał się przecież „wesoły miesiąc maj”, a Frossard był felietonistą konserwatywnego dziennika „Le Figaro” i kończył książkę o swoim nawróceniu i doświadczeniu Boga. Wydana w 1969 roku „Dieu existe, je l'ai rencontré” (po polsku „Bóg istnieje”, Edition du Dialogue, 1972) była książką człowieka głębokiej wiary, przekonanego o codziennej obecności Boga w jego życiu i życiu świata, wybitnego znawcy Pisma Świętego zarazem.

Diabeł w jego „36 dowodach” mówi do dziennikarza: „Proszę Pana, w dziedzinie seksu mogę z wami wszystko, cokolwiek mi się zamarzy”.

Czy ostrzeżeni – lub nie – przez Frossarda nie wiedzieliśmy o tym od dawna? Czy nie daliśmy się stopniowo uśpić kolejnymi porcjami serwowanej wszędzie – w mediach, na uniwersytetach, w książkach i w ulicznych reklamach – seksualizacji wszystkiego, od reklam zamków błyskawicznych zaczynając? I co zrobiliśmy?

„Niech Pan zwróci uwagę na szybko rozprzestrzeniające się zjawiska w rodzaju »dzielenia uczuć« i »wierności pluralistycznej«. Będziecie musieli rychło szukać schronienia w katakumbach, aby spokojnie wymienić słowa miłosnej przysięgi” – pisze Diabeł do dziennikarza w dowodzie szóstym na swoje istnienie.

Nic dodać, nic ująć. Bo czy są jeszcze środowiska czy stany, o których powiemy, że na pewno wierność jest tam wartością najwyższą, niepodlegającą żadnym relatywizacjom ani wahaniom rozumu?

Kilka dnia po ataku na figurę Chrystusa „Sursum corda” sprzed kościoła Świętego Krzyża w Warszawie w jednej z rozgłośni publicysta Piotr Semka konstatował ze smutkiem i goryczą, że wokół figury nie stanęli murem ludzie, żeby otoczyć ją modlitwą. Rozwinę myśl: nie przyszli biskupi, żeby dać wyraz swojej wierności. Nie skrzyknęli się skauci i harcerze ze swoim Invocatio Dei, nie zbiegły się panie z instytutów świeckich i konsekrowanych. Nie zjechali się księża z całej stolicy i spoza niej, nie przyszli masowo warszawiacy. Jeden tylko prezydent – podkreślił komentator – zachował się jak trzeba. A reszta ma wakacje?

Chciałoby się może z uczuciem ulgi zrzucić na siły piekielne całą winę za to, co się stało, ale się nie da – ataku na figurę dokonały konkretne osoby, a ich działanie następnego dnia „poprawiła” jakaś pani profesor z wydziału chemii Uniwersytetu Warszawskiego, co oczywiście nie znaczy, że była ona dużo bardziej myśląca. Ostrzegałem was – mógłby napisać André Frossard – ale kto słucha proroków?

Dlatego na zakończenie jeszcze jeden cytat z jego jakże niesłusznie zapomnianej książeczki:

„Dziś wasza wykolejona moralność straciła wszelką orientację. Pojęcia zła i dobra przemieszały się całkowicie w mgłach nieświadomości. W rezultacie chwalicie to, co było zakazane wczoraj, a krzywicie się na to, co wczoraj uważaliście za dobre. W zamglonej wizji waszej moralności Kain jest niewinny, to Abel zawinił (…). Przewrotna moralność ma swój odpowiednik w zboczeniach obyczajowych. W tej dziedzinie, pod moją batutą, robicie piorunujące postępy”.

– Barbara Sułek-Kowalska

TYGODNIK TVP, ul. Woronicza 17, 00-999 Warszawa. Redakcja i autorzy