Wiesław Sokołowski sztuką interesował się zawsze, chociaż zawodowo związany był z zupełnie inną branżą – prowadził firmę transportową i i zajmował się przeprowadzkami. To dzięki temu rozwijał swoją pasję.

–Przy okazji przeprowadzek poznawałem artystów, plastyków i tak sztuka zaczęła mnie wciągać – przyznaje.

Teraz, 67-latek jest na emeryturze, a w centrum jego zainteresowań znalazła się sztuka bardzo młoda: street art. I stało się to za namową samych artystów, których poznał w otwartej galerii sztuki ulicznej Forty/ Forty.

– Tam nawiązałem kontakt z Jaremą Drogowskim, z Nespoon, z Lumpem i innymi, którzy wtedy malowali. I chyba koleżanka Nespoon zapytała mnie: „a czemu pan nie fotografuje tych prac?”– opowiada Wiesław Sokołowski.

---

Zamieniła obskurną klatkę schodową w dzieło street artu

---

Od tamtego czasu Wiesław Sokołowski fotografuje murale, następnie szuka informacji o artystach, ich kolejnych projektach i wystawach. Wszystko po to, by do twórców dotrzeć, porozmawiać z nimi i poprosić o podpis na wydrukowanym w formacie A4 zdjęciu ich pracy.

Przez zaledwie kilka lat udało mu się wykonać już 1000 zdjęć murali i dotrzeć do artystów, których twórczość podziwia. Tym samym, skatalogował dokonania szerokiej sceny sztuki ulicznej w Polsce i poznał wszystkich liczących się twórców związanych ze sztuką ulicy.

„Takie oczy mam, które wszystko widzą”

Urodzony Warszawiak, zna miasto jak własną kieszeń i przyznaje, że po kilku latach fotografowania murali, dobrze wie, gdzie się w stolicy maluje. A gdziekolwiek indziej by nie był, wszędzie szuka obrazów na murach.

– Będąc w Londynie, jedziemy samochodem i córka siostrzenicy pyta: – wujek a widziałeś, jaki mural tu jest? A ja mówię : – a widziałaś ten tam u góry na wysokości 4 piętra? Na co ona pyta: –Jak ty to widzisz? – Ano takie oczy mam, które wszystko widzą – opowiada Wiesław Sokołowski.

Emeryt zdradza, że już w szkole dostał ksywkę Sokole Oko. Dzisiaj sam nazywa siebie Emerytem Sokole Oko i przyznaje: – Jestem wrażliwy na kolor i to, co widzę wokół siebie.

Pasja i zaangażowanie docenione przez młodych artystów

Większość zebranych pod fotografiami autografów pochodzi od artystów z Polski. Miłośnik street artu spotyka się z nimi podczas akcji malowania, wystaw, czasem umawia na rozmowę. Jak mówi, ceni sobie kontakt z młodymi twórcami.

– Nikt mnie nie odrzucił, absolutnie nikt – mówi kolekcjoner i dodaje: – W jakiś sposób oni mnie wszyscy tolerują, myślę, że nawet lubią, a szanują na pewno.

Dzięki swojej pasji i zaangażowaniu, Wiesław Sokołowski już jest żywą legendą i osobą powszechnie znaną wśród artystów działających w przestrzeni miejskiej.

– Rzadko można spotkać osobę tak zafascynowaną sztuką. Osobę, która nie jest jedynie jej biernym odbiorcą, ale stara się również bezpośrednio dotrzeć do samego artysty i zamienić z nim kilka słów, zrobić zdjęcia i zdobyć autografy do swojej kolekcji. W dobie zalania internetu przez ocean zdjęć, umieszczania ich bez większej refleksji, braku kontaktu z rzeczywistą pracą, działania Wiesława Sokołowskiego są bezcenne – uważa Mariusz Waras, znany jako m-city.

Inny artysta – Czarnobyl, mówi o nim tak: – Spotykając go pierwszy raz byłem pod wrażeniem jego energii i zafascynowania młodą sztuką. Jest dla mnie przykładem, gdy zatracam się w codzienności, widzę go zdyszanego, schorowanego, a tak przy tym silnego, który z daleka wola „panie Czarnobyl ja tu biegnę przez pół miasta, by się spotkać i zdobyć pana podpis!”. Lepszego potwierdzenia dla tego co robię nigdy dotąd nie dostałem – mówi.

---

Nowe prace Banksy’ego. Artysta znowu „zabrał głos” w sprawie sytuacji na Bliskim Wschodzie

---

Sztuka jako terapia i sens życia

W pasji Wiesława Sokołowskiego największą przeszkodą jest zdrowie – choruje na POChP czyli przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. Z tego powodu codzienne spacery z aparatem zastąpił przejażdżkami samochodem. Niemniej jednak przyznaje, że to hobby daje mu energię i zmusza do działania.

– Przy mojej chorobie potrzebny jest ruch. Bezczynność, takie siedzenie przy komputerze, jest bardzo twórcze dla mnie i lubię to, ale to nie jest dobre dla płuc. Więc ruch jest wskazany i traktuję swoje hobby jako terapię – przyznaje. Dodaje jednak, że szukanie murali, docieranie do artystów, rozmowa z nimi, a także katalogowanie ich twórczych działań sprawia, że czuje się spełniony. – Jest to dla mnie napędowa siła. To jest moje życie – wyznaje.