Studniówki w PRL były dla maturzystów oczywiście wielkim wydarzeniem, ale odbywały się w nieporównywalnie skromniejszym niż obecnie anturażu. Organizowano je w szkołach. Bale odbywały się najczęściej w sali gimnastycznej, gdzie pod sufitem tradycyjnie zawieszano siatkę maskującą. Miała obniżyć sufit i stworzyć wrażenie większej intymności. Stoły z poczęstunkiem ustawiano na szkolnych korytarzach.

Spódnica za kolano

Odświętny strój nie odbiegał od tego, który uczniowie zakładali na uroczyste apele. A więc dziewczyny szły w białych bluzkach i granatowych spódnicach, a chłopcy w ciemnych garniturach. Zdarzały się, wcale nie rzadko, wpadki i kilka osób pojawiało się w podobnej garderobie. Pani Beata, której studniówka wypadła w czasie kryzysu lat osiemdziesiątych, kiedy buty kupowało się na kartki wspomina, że kilka koleżanek w klasie tańczyło poloneza w takich samych pantoflach z Radoskóru. – Bo akurat takie buty rzucono do osiedlowego sklepu – opowiada.

Bawili się, jak należy

Prowadząca „Wiadomości” Danuta Holecka, chodziła do szkoły sióstr nazaretanek. – Na studniówce musiałyśmy być ubrane w czarne lub granatowe spódnice, białe bluzki. Inny strój nie był brany pod uwagę – mówi. – Miałyśmy specjalne granatowe kołnierze, które zakładałyśmy do galowego stroju i tym razem nie było odstępstwa, więc miałyśmy je na sobie – dodaje.

Dziennikarka wspomina, że wszystkie bawiły się, jak należy. – Żadna nie przyniosła wstydu, a towarzyszyli nam w tej zabawie koledzy z nieistniejącej już szkoły PAX – mówi. Holecka nie pamięta, co prawda, do której godziny trwała zabawa, ale pewnie grubo po północy siostry dały znak, że zabawę czas skończyć. – Siostry potrafiły podejść i powiedzieć, że ładnie tańczymy albo ładnie wyglądamy. Od studniówki, wokół której było dużo szumu, wolałyśmy jednak nasze coroczne karnawałowe dyskoteki – dodaje.

Degustacja taniego wina

Dla aktora Piotra Pręgowskiego, który był uczniem technikum mechanicznego, studniówka była specyficznym przeżyciem. – Na 100 uczniów płci męskiej przypadało 8 dziewczyn. Wszystkie były piękne – mówi z uśmiechem. Impreza, jak wszystkie wówczas, odbywała się w sali gimnastycznej. – Nauczyciele bardzo starali się nie dopuścić, by na studniowce pojawił się alkohol. Oczywiście na stole go nie było. Mimo to w czeluściach szatni i toalet odbywała się degustacja taniego wina – wspomina.

Aktor zapewnia, że ten wieczór dla niego należał do niewinnych. Przyznaje, że nie ma z tamtego czasu złych wspomnień, ale też nie pamięta eksplozji doznań.

Ale dysproporcje pomiędzy chłopcami i dziewczynami nie oznaczały, że taniec główny został pominięty. – Polonez był obowiązkowy. A raczej taniec polonezopodobny, jak wyrób czekoladopodobny. Takie głupkowate kicanie – opowiada Pręgowski.

Studniówka w samochodówce

Kierowcę rajdowego Krzysztofa Hołowczyca ominęła na przykład studniówka ówczesnej dziewczyny, później przyszłej żony, która uczęszczała do liceum w zespole szkół samochodowych. Przyznaje, że był zaskoczony takim obrotem sprawy. – Nie zabrała mnie ze sobą, bo stwierdziła, że jej koledzy mnie pobiją – wspomina ze śmiechem.

Studniówka w godzinę milicyjną

W tamtych czasach muzykę często zapewniały zespoły, które grały na żywo. Wyczekiwaną częścią imprezy były występy artystyczne przygotowane przez uczniów. Były zabawne przedstawienia, teatrzyki szkolne i recytatorskie popisy.

Makijaż, które był wykluczony na co dzień, podczas studniówki mógł pojawić się na twarzach młodych kobiet. Ale pod warunkiem, że był bardzo delikatny. Czerwone paznokcie raczej nie wchodziły w rachubę.

Na studniówce wypadało bawić się długo. To w końcu dla wielu była pierwsza, oficjalna, dorosła impreza. Jednak pozbawieni takiej możliwości byli maturzyści w 1982 roku. Stan wojenny i godzina milicyjna wymusiły zakończenie zabawy przed 21.