Ten film ma z grubsza taką wartość faktograficzną jak obraz Wandy Jakubowskiej „Żołnierz zwycięstwa” o generale Karolu Świerczewskim. Do niego raczej nie wracamy, ale już osoby wychowujące się w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku – przynajmniej ukradkiem – czasem zerkną na jakiś filmik z tamtych czasów, mimo iż ich wartość historyczna jest podobna. Cóż – często świetni aktorzy i magia wspomnień.

Film, o którym chcę dziś opowiedzieć, mogłaby z powodzeniem nakręcić pani Wanda, gdyby miała do dyspozycji współczesną technikę filmową. Dotyczy jednego z najważniejszych faktów we współczesnym świecie winiarskim, jednak twórcy zrobili wszystko, by celowo rozminąć się z prawdą. Chodzi o sytuację, którą każdy, kto interesuje się winem, zna. Opisaną po tysiąckroć, dokładnie obfotografowaną, a nawet część naocznych świadków żyje i każdą jej rocznicę się wspomina (teraz mamy właśnie 45.). „Bottle Shock”^* z 2008 roku w reżyserii Randalla Millera to typowy film dętka… do którego jednak się wraca, chociażby po to, by ponownie ponarzekać.

24 maja 1976 roku w Patio Bar paryskiego hotelu Intercontinental komisja najlepszych francuskich kiperów oceniała po 20 win z obu krajów, po 10 białych i tyleż samo czerwonych. Smakowano oczywiście „w ciemno” – butelki były oklejone, a kolejność ich podawania utajniona przed oceniającymi.

Na sali był też jeden dziennikarz, George Taber, korespondent „Timesa” w Paryżu, który wtedy na winie znał się słabo, ale potrafił świetnie notować. I jego przekaz pognębił wielu sędziów na lata – wszystko opisał w słynnej po dziś dzień książce: „A Judgment of Paris: California vs. France and the Historic 1976 Paris Tasting that Revolutionized Wine” (Wyrok Paryża: Kalifornia vs, Francja i Paryska Degustacja z 1976 roku, która zrewolucjonizowała wino). Za stołem zasiadł kwiat jedenastu wyłącznie francuskich (sic!) nosów i podniebień. Steven Spurrier, organizator wydarzenia, tylko się przyglądał.

Gdy ogłoszono wyniki, życie we Francji zamarło – w obu kategoriach (białe i czerwone) zwyciężyły wina kalifornijskie! Gdyby de Gaulle jeszcze żył, na pewno popełniłby samobójstwo. W ciągu następnych dni w mediach rozegrał się horror: agencje podawały te wyniki jako sensację dnia, pojawiły się tysiące komentarzy, zastrzeżeń, oskarżeń i podejrzeń. Trauma była tak wielka, że organizatorów pojedynku zaczęto nad Sekwaną oskarżać o fałszerstwo.

Wracając do filmu. Wśród win białych wygrało Chardonnay 1973 z winiarni Chateau Montelena z Napa Valley – odprawiło z kwitkiem wszystkich rywali, w tym najsłynniejsze i najdroższe burgundy! I o tym winie jest ten film.

Całkowicie pominięto jeszcze istotniejsze wydarzenie – fakt, że wśród win czerwonych, które w 1976 roku wstrząsnęły światem, był S.L.V. Cabernet Sauvignon 1973 Warrena Winiarskiego^***, również z Napa, które zajęło pierwsze miejsce zmiatając m.in. bordoskich gigantów: Château Mouton Rothschild 1970 i Château Haut-Brion 1970! Wino małopolskiego pochodzenia Warrena Winiarskiego w ogóle w filmie się nie pojawia!