O tym, żeby śpiewać, marzyła od najmłodszych lat. Uciekała z lekcji w szkole, by choć przez chwilę pobyć na deskach opolskiego amfiteatru. Taki talent nie mógł pozostać niezauważony. Pierwszy publiczny występ młodej Edyty Górniak w 1989 roku w programie „Śpiewać każdy może” spowodował, że trafiła do konkursu „Debiuty” na Festiwalu w Opolu, a następnie do obsady pierwszego polskiego musicalu „Metro”.

W 1994 roku piosenką „To nie ja” wyśpiewała dla Polski 2. miejsce, otwierając przed sobą drzwi do kariery. Dwie światowe płyty, miejsca na listach przebojów w Europie, Azji i Afryce czy wreszcie duet z José Carrerasem świadczą o tym, że jej się udało. – Dzisiaj wspominam to z wielką radością i taką małą dumą w sercu – opowiada Górniak.

Ten jubileuszowy rok jest dla niej pracowity. Nagrywa ósmą płytę, zasiada w jury programu „The Voice of Poland”, a przede wszystkim odwiedziła już osiem polskich miast w ramach trasy Love2Love. – Scena wygląda jak piękny tort urodzinowy, błyszczy, świeci, miga, po prostu jest cudowna – cieszy się na myśl o kolejnym koncercie, który 29 listopada zagra w Łodzi. Z nami artystka spotkała się tuż po uroczystości „Róże Gali”, na której brawurowo zaśpiewała piosenkę do filmu o przygodach Jamesa Bonda – „Tomorrow never dies”.

Dlaczego wybór padł na utwór z 1997 roku?

– Pierwotnie chciałam zaśpiewać jeszcze starszy – „Licence to Kill”. Zdecydowałam się jednak na ten, dlatego że do „Licence to Kill” trzeba by było mieć orkiestrę symfoniczną. Tutaj nie było takiej możliwości. Bardzo lubię utwory do filmów z Bondem, bo wszystkie mają fantastyczną oprawę. Są bardzo fajnie połączone gatunkowo, coś pomiędzy balladą mid-tempo popową, a muzyką filmową. To mi się zawsze podobało.

Muszę przyznać, że nie oglądałam wszystkich filmów o Bondzie, może ze dwa, a jest ich już dosyć dużo. Teraz mój syn zaczyna być fanem tej serii, więc pewnie nadrobię wszystkie poprzednie odcinki.

Wspomniałem o roku 1997, bo był szczególny w pani karierze. Duet z Carrerasem, pierwsza światowa płyta i miejsca na listach przebojów w Azji i Afryce. Jak pani to wspomina?

– Pamiętam, jak dostałam ten magiczny telefon z zapytaniem, czy byłoby możliwe, żebym spotkała się wokalnie z panem Carrerasem. Myślałam, że to żart. Przekazał mi to mój świętej pamięci menadżer, Wiktor Kubiak, a ja odłożyłam słuchawkę. On zadzwonił jeszcze raz i powiedział: „dlaczego odkładasz telefon, mówię do ciebie na serio; przylatuj do Nowego Jorku na spotkanie”. Więc poleciałam.

Było to bardzo miłe spotkanie, z wielu względów. Pan Carreras znał moją twórczość, co mnie bardzo wzruszyło. Zaprosił nas do swojego apartamentu blisko Central Parku. Miał gruszki dla mnie; powiedział: „czytałem, że bardzo lubisz gruszki”. Rzeczywiście w tamtych czasach były moim ulubionym owocem. I on mi te gruszki kupił. Byłam bardzo przejęta, speszona i cały czas nie dowierzałam, że sobie mnie upatrzył, bo nie miałam jeszcze takich umiejętności wokalnych.

Kiedy wrócił z podobnym zapytaniem chyba dwa czy trzy lata później, znów się dziwiłam i byłam podobnie speszona. Pamiętam, że dziękowałam mu za to publicznie na koncercie w Gdańsku. To taki piękny moment z mojego życia artystycznego.

Pierwsza płyta światowa „Edyta Górniak” została wydana w 29 krajach.

– To było dla mnie wielkie wydarzenie, wielkie święto, chociaż chyba większe w odczuciach moich fanów, którzy byli bardzo dumni. Ja po prostu byłam skupiona na pracy, kolejnych zadaniach.

Wtedy nie skakałam do góry i nie myślałam: ojejku moja płyta jest w tylu krajach na świecie, tylko: gdzie teraz lecimy, jaka tam jest temperatura, jakie muszę sobie przygotować ubrania, kostiumy. Czy jesteśmy w śniadaniowej telewizji, czy to jest gala wieczorna. W porozumieniu ze stylistami przygotowywaliśmy się na te działania promocyjne. Mnóstwo pracy, mnóstwo pięknych przygód, mnóstwo godzin w samolocie. Takie wspomnienia.

Teraz świętuje pani 25-lecie swojej obecności na scenie. Czy przypadkiem ten rok nie jest tym najlepszym?

– Kto wie? Myślę, że jak na tyle lat, to muszą być lata różnorodne. Ten rok jest dla mnie rzeczywiście wielkim świętem i czuję to dosłownie na każdym kroku. Mnóstwo rzeczy zrobiliśmy, mnóstwo pracy w takim przyspieszonym trybie.

Cały czas myślałam, żeby mi starczyło siły do końca roku. Chciałam zrealizować wszystko, czego się podjęłam. Właściwie tylko raz miałam moment, gdy utraciłam zdrowie przez to, że tak dużo wzięłam na siebie.

Ruszyła pani w trasę koncertową Love2Love. Warto było?

– No ja myślę, że tak. To był ogromny wysiłek. Zwykle te wielkie oprawy techniczno-scenograficzne, oświetleniowe, dźwiękowe odbywają się tylko wtedy, kiedy zaangażowana jest w to telewizja. To wielkie szczęście, że mam takie same warunki lub bardzo zbliżone na tym moim koncercie jubileuszowym.

Scena wygląda jak taki piękny tort urodzinowy. Błyszczy, świeci, miga, po prostu jest cudowna. Mam też bardzo dobrą ekipę fachowców. To ważne, bo przy takim wytężonym czasie, gdyby ta machina nie pracowała trochę jak w zegarku, to by się to po prostu rozsypało. Było dużo spotkań, rozmów, ustaleń, mnóstwo prób. Bardzo dużo osób było w to zaangażowanych.

Dużo czasu zostało odebranego mojemu synkowi, który wykazał mnóstwo zrozumienia i cierpliwości. Powiedział: „wiem mama, że to jest taki twój świąteczny rok, ale na końcu roku będziemy razem”. Obiecałam mu, że przez święta i Nowy Rok wyjątkowo nie będę pracowała.

To pierwsza trasa od 16 lat, a jaka była ta z 1999 roku?

– To bardzo fajna. Graliśmy nie w takich dużych salach widowiskowych, jak teraz, tylko głównie w teatrach.

Jednak obecna trasa jest pod wieloma względami lepsza, ponieważ zebrałam większy repertuar i poprzez to scenariusz koncertu jest bardzo kolorowy, pozwala na zabawę z ludźmi. Nigdy nie dałam się zaszufladkować i nie zostałam przy jednym gatunku muzycznym. Te lata pokazały, że wybór repertuaru był w większości trafiony, miałam dobrą intuicję do utworów.

Trasa była też szczególna ze względu na duety.

– Chciałam podarować publiczności i sobie takie spotkania muzyczne, które się nigdy dotąd nie odbyły, jak duet z Edytką Bartosiewicz, Markiem Piekarczykiem, Monisią Kuszyńską i Ewcią Farną.

Mam też takie dwa duety, które kocham ponad wszystko i zabrałam tych dwóch przystojniaków na całą moją trasę. Mam na myśli Mietka Szcześniaka, z którym śpiewamy „Dumkę”, i duet z Glacą. Dopiero teraz tak naprawdę mogę się cieszyć z tego utworu, który stworzyliśmy z Glacą prawie 12 lat temu; mój czas macierzyństwa, a potem rozpad zespołu Sweet Noise nie pozwolił, żebyśmy się spotkali poza studiem i celebrowali wspólnie z naszą publicznością sukces tego utworu.

W Krakowie, to mogę zdradzić, jednym z moich gości będzie Andrzej Piaseczny.

Jakie są pani najbliższych plany? Czy może jest w nich premiera teledysku do piosenki „Oczyszczenie”?

– Teledysk do piosenki powstał już kilka miesięcy temu i mam nadzieję, że będzie miał swoją premierę niebawem. Mam jeszcze jedną niespodziankę – będę gościem w koncercie świątecznym. Będzie pewnie można niebawem przeczytać szczegóły.