Polityka imigracyjna dzieli Europejczyków wedle jasnych i oczywistych kryteriów. Przynajmniej do takich wniosków skłania przekaz, który serwują na Starym Kontynencie opiniotwórcze media.

Wyłania się z tego następujący obraz: cywilizowani i światli ludzie optują za przyjmowaniem uchodźców, natomiast hołdujący ksenofobicznym uprzedzeniom ciemnogród jest temu przeciwny. A zatem role są rozpisane: dobro walczy ze złem.

Nie jest niespodzianką, że w mijającym tygodniu Viktor Orban znowu wystąpił z ostrą krytyką stanowiska Niemiec w kwestii ochrony zewnętrznych granic Unii Europejskiej. Ów „bad guy” europejskiej polityki negatywnie odniósł się do pomysłu Angeli Merkel, żeby państwa, które posiadają takie granice (czyli również Węgry), cedowały część swoich kompetencji na Frontex, w ten sposób pozwalając tej unijnej agencji działać na ich terytorium bez przeszkód.

Orban sam chce kontrolować napływ cudzoziemców do swojego kraju. I oczywiście nie chce wpuszczać na masową skalę przybyszów z Afryki i Azji. Zachowanie premiera Węgier jest do bólu przewidywalne i zarazem zgodne z narracją europejskich mainstreamowych mediów, w której występuje on jako nacjonalistyczny szwarccharakter.

Zaskoczeniem natomiast może być niedawne wystąpienie XIV Dalajlamy na konferencji w Malmö. Człowiek ten przecież fetowany jest od wielu dziesięcioleci na zachodnich liberalnych salonach jako wcielenie najwyższych cnót.

I tak 83-letni duchowy przywódca narodu tybetańskiego przypomniał w ubiegłym tygodniu o swoim istnieniu stwierdzając, że „Europa należy do Europejczyków”. Powiedział on także, iż „uchodźcy powinni wrócić do swoich ojczyzn, żeby je odbudować”.

Na mnicha posypały się w serwisach społecznościowych gromy. Nie zabrakło pod jego adresem kąśliwych uwag w rodzaju: niech sam da przykład i wróci do Tybetu.

Całej sprawie smaczku dodaje bowiem fakt, że Dalajlama mieszka właśnie na uchodźstwie. W roku 1959 – a więc dziewięć lat po tym, jak komunistyczne Chiny rozpoczęły okupację Tybetu – udał się do Dharamsali w Indiach, gdzie do 2011 kierował emigracyjnym rządem.

Tak czy inaczej duchowy przywódca Tybetańczyków srogo zawiódł tych mieszkańców Europy, którzy oczekują od niego zdecydowanego poparcia dla polityki otwartych granic, dla Willkommenskultur („kultury gościnności”) traktującej obecność islamu na Starym Kontynencie jako zjawisko ubogacające to miejsce.

Chodzi bądź co bądź o autorytet postępowej części ludzkości, o laureata pokojowej Nagrody Nobla z roku 1989. Dalajlama został nią uhonorowany za to, że zaproponował program przekształcenia Tybetu – a docelowo nawet i całego świata – w strefę wolną od przemocy („zone of »Ahimsa«”) .

Skądinąd warto zauważyć, że mamy w tym przypadku do czynienia z postacią pełną sprzeczności.

Z jednej strony jest to mnich buddyjski. Praktykuje ezoteryczną duchowość, która pozostaje obca zarówno chrześcijaństwu, jak i europejskiemu dziedzictwu humanizmu i oświecenia. W buddyzmie tybetańskim – tak jak i w innych systemach religijnych Dalekiego Wschodu – podmiotem nie jest osoba z jej niezbywalną godnością, lecz zachodzące we wszechświecie – poza dobrem i złem, świętością i grzechem – procesy.

Z drugiej strony Dalajlama wie, czym i jak zaskarbić sobie sympatię ludzi Zachodu. Mentalność dużej ich części została w drugiej połowie XX wieku ukształtowana przez ideologiczne przesądy nowej lewicy. Duchowy przywódca Tybetańczyków nie stroni zatem od rozmaitych deklaracji, które budzą entuzjazm wśród weteranów Maja’68 oraz ich ideowych spadkobierców.

Warto zatem przypomnieć głośny w swoim czasie wywiad Adama Michnika z Dalajlamą z roku 1998 (ukazał się w „Magazynie Gazety Wyborczej”). Noblista zabłysnął w tej rozmowie ot choćby taką opinią: – W kapitalizmie, według mnie, chodzi jedynie o to, jak zarabiać pieniądze. Nie ma żadnego zainteresowania tym, jak je właściwie wykorzystać. Rewolucja marksistowska, bolszewicka oznaczała obalenie klasy rządzącej, która wyzyskiwała ludzi. Celem rewolucji jest zmiana niesprawiedliwego systemu. Czasem określam siebie jako półmarksistę, a półbuddystę.

W innym fragmencie wywiadu Dalajlama zasugerował, że nie ma właściwie istotnych różnic między buddyzmem a chrześcijaństwem, że przeświadczenie o istnieniu jednej prawdy to cecha fundamentalizmu. Tybetańczyk stwierdził, iż we wszystkich wielkich religiach świata chodzi o to samo: „miłość, współczucie, przebaczenie”. I dodał: – Taka jest ich istota. Różnią się obrzędami.

Wreszcie Michnik zapytał Dalajlamę o to, jak prawo ma traktować aborcję: – W Irlandii (…) jest ścigana, karana. W Indiach jest dopuszczona. W Chinach jest przymusowa. Które rozwiązanie jest zdaniem Waszej Świątobliwości najlepsze?

Noblista udzielił odpowiedzi zgodnej z argumentami europejskich mainstreamowych mediów: – Indyjskie. Władze apelują, by nie przeprowadzano aborcji, ale nie można robić z tego prawa.

W wystąpieniu Dalajlamy w Malmö też nie zabrakło politycznie poprawnych akcentów. Mnich mówił i o moralnej odpowiedzialności, jaka – jego zdaniem – ciąży na Europie, i o konieczności przyjmowania oraz edukowania uchodźców, których „życie jest naprawdę zagrożone”. Wystarczyło jednak oznajmić, że po jakimś czasie powinni oni wrócić do swoich krajów, by Tybetańczykowi się oberwało.

A przecież nie pierwszy raz wypowiedzi Dalajlamy idą pod prąd orędownikom wielokulturowości.

W roku 2016 mnich udzielił wywiadu „Frankfurter Allgemeine Zeitung”. W rozmowie z niemiecką gazetą wprawdzie orzekł, że trzeba pomagać uchodźcom, ale zarazem oświadczył, że jest ich w Europie zbyt wielu, a Niemcy nie mogą stać się krajem arabskim.

Jeśli kogoś dziwi taka opinia w ustach Dalajlamy, to trzeba podkreślić, że duchowy przywódca Tybetańczyków ma inną perspektywę niż zachodni intelektualiści. Azjatyccy wyznawcy buddyzmu przekonali się bowiem na przestrzeni stuleci, co oznacza realne sąsiedztwo z muzułmanami.

Dalajlama może Europejczykom wciskać głodne kawałki o równorzędności wszystkich religii, ale przecież on sam z doświadczenia historycznego świetnie wie, że islam nie jest religią pokoju.

Do którego z obozów mają go zatem zapisać piewcy „społeczeństwa otwartego”: do obozu dobra czy obozu zła?

– Filip Memches

TYGODNIK TVP, ul. Woronicza 17, 00-999 Warszawa. Redakcja i autorzy