Gdyby wszystko szło po myśli Andreasa Scheuera (CSU), niemieckiego ministra transportu, to jeszcze przed wakacjami Niemcy mogliby śmigać na elektrycznych hulajnogach. Po ulicach, ścieżkach rowerowych, a nawet chodnikach. Rząd przyjął na początku kwietnia odpowiednie rozporządzenie dopuszczające je do ruchu. Teraz potrzebna jest „tylko” zgoda Bundesratu – drugiej izby niemieckiego parlamentu, w której zasiadają przedstawiciele krajów związkowych.

50-stronicowe (!) rozporządzenie drobiazgowo reguluje wysokość, długość, masę hulajnóg, szerokość kierownicy i dopuszczalną prędkość. Dzieli je na kategorie. Z przynależności do tych kategorii wynikają prawa lub zakazy. Na przykład pojazdy, które mogą rozwinąć większą prędkość niż 12 km/h – w przypadku braku ścieżki rowerowej - mogą korzystać z pasa jezdni. Te wolniejsze – muszą zjechać na chodnik.

Scheuer, który jest wielkim zwolennikiem e-hulajnogi, najwyraźniej chciał przewidzieć i stworzyć paragraf na każdą sytuację. Nie przewidział jednego: ściany sprzeciwu i krytyki z jaką się spotka. I tym bardziej skali dyskusji, jaką wywoła. Jakby chodziło o kwestie co najmniej fundamentalną dla istnienia planety. Lub chociażby Niemiec. – Nie ma dla nich miejsca na chodnikach” – oświadczył bezwzględnie minister transportu z Hesji Tarek Al-Wazir z partii Zielonych. – Możemy być pewni konfliktów z pieszymi – wtóruje mu Joachim Lohne, członek tej samej partii odpowiedzialny za analogiczny resort w Bremie.

Helmut Dedy, przedstawiciel Związku Miast Niemieckich wystąpił w obronie najsłabszych: – Dzieci, ludzie starsi i niepełnosprawni muszą być bezpieczni w strefach dla pieszych.

Bulwarówka „Bild” podgrzewa atmosferę i pyta retorycznie, czy niedługo rozpocznie się wojna o chodniki: „Przecież już teraz są pozastawiane źle zaparkowanymi autami, tablicami reklamowymi, stolikami bud z jedzeniem. Gdzie mają się jeszcze pomieścić piesi i wózki dla dzieci?”

Sami piesi nie potrzebują rzecznika w postaci „Bilda”, bo mają swoje własne stowarzyszenie (w RFN swoje stowarzyszenie mają nawet kolekcjonerzy saszetek z cukrem z kawiarni. Nie, to nie żart). – Co prawda, użytkownicy hulajnóg, zgodnie z przepisami, powinni się na chodnikach poruszać powoli, ale mało kto wierzy, że tak będzie. W rzeczywistości piraci na hulajnogach będą urządzać sobie slalomy między pieszymi – obawia się rzecznik stowarzyszenia FUSS Roland Stimpel. – Jeśli raz się na to pozwoli, to będą to robić wszyscy. Policja nie ma ani chęci, ani możliwości tego powstrzymać. Tak jak skapitulowała przed rowerzystami na chodnikach – narzeka.

Automobilklub ADAC w wydanym oświadczeniu z rezygnacją rytualnie stwierdził tylko, że z jednej strony należy uatrakcyjniać alternatywne wobec samochodów środki komunikacji, ale „rozgrywanie uczestników ruchu przeciwko sobie jest bezsensowne”.

Tymczasem rowerzyści zrzeszeni w stowarzyszeniu ADFC wieszczą „brzydkie sytuacje na ulicach i dużo wypadków.” – Niemieckie ścieżki rowerowe nie są w stanie bezpiecznie pomieścić obecnych użytkowników. Jeśli minister Scheuer dopuszcza e-hulajnogi, to powinien zadbać o budowę setek tysięcy kilometrów nowych tras najwyższej jakości, szerokich na tyle, by dało się na nich wyprzedzać – postuluje jeden z przedstawicieli ADFC Burkhard Stork.

Jedyne, co w takiej sytuacji mógł zrobić Scheuer to rozłożyć ręce i próbować przekonywać: – Chcemy stworzyć nowe możliwości poruszania się - bardziej nowoczesne, czyste i przyjazne dla środowiska. E-hulajnogi są znakomitą alternatywą dla samochodu, jeśli chcemy pokonać ostatnie odcinki drogi z metra, autobusu czy pociągu do pracy i domu". A potem dodał: – Nie da się w stu procentach zadowolić wszystkich.

Kto ma w tym wszystkim rację? Odpowiedź leży na ulicy. A właściwie ulicach. Berlina, Monachium, Hanoweru itd. Wystarczy krótki spacer, żeby zauważyć ile niezdrowych emocji może wiązać się z jazdą na rowerze, prowadzeniem auta, czy po prostu spacerem. Jeśli ktoś uważa, że „road rage” to zjawisko zarezerwowane dla społeczeństw zautomobilizowanych, to jest w głębokim błędzie.

Oprócz tego, wszyscy po części korzystają z okazji, żeby załatwić swoje polityczne i branżowe interesy: politycy Zielonych nigdy nie przepuszczą nadarzającej się szansy, żeby skrytykować ministra z bawarskiej CSU. Kierowcy zawsze będą się kreować na największe ofiary zmian, które dotykają ruch drogowy. A rowerzyści będą się z nimi licytować i domagać się więcej tras przeznaczonych tylko dla nich.

Nie da się jednak ukryć faktu, że cała dyskusja, jak to ujął Heiner Monheim, specjalista w zakresie w planowania przestrzennego jest „groteskowa”: – To typowe dla nas. Takie są Niemcy. Robimy z tego fundamentalne zagadnienia. A nasi sąsiedzi po prostu wprowadzają rzeczy do użytku.

Zupełnie inną kwestią jest to, czy w kraju takim jak Niemcy, gdzie większość ludzi wyznaje ekologizm da się takich dyskusji uniknąć. Przecież każdy rowerzysta, kierowca elektrycznego auta i pieszy oprócz tego, że jedzie, prowadzi i idzie, uważa że przyczynia się do ratowania klimatu.

– Artur Ciechanowicz

TYGODNIK TVP, ul. Woronicza 17, 00-999 Warszawa. Redakcja i autorzy